طعم سفر!

از گریه کردنش عاجز شده بودیم. هر کس هر دلداری و وعده ای می داد فایده ای نداشت. دخترک مامان و عمه و مامان جون و عمو و... را به چالش کشیده بود. گوش و چشمش را بسته بود و دهانش را باز و بلند بلند گریه می کرد و فقط فریاد می زد: «بابام می خوام. بابام می خوام».

کم کم داشتیم نگران می شدیم. نزدیک بود که آسیب جدی ببیند. این کار هر روزش است. رفتم تماس بگیریم با پدرش که از سر کار برگردد.

همین که گوشی را برداشتم دیدم فاطمه 5 ساله چیزی کنار گوش خواهر دو سال و اندی ساله اش گفت، وسط گریه با اشک و صورت کبود از شدت گریه، خندید و ساکت شد. ذوق خود فاطمه هم کمتر نبود.

رفتم به سمتشان هر دو را نشسته بغل گرفتم و پرسیدم: « عمه چی شد؟ چی گفتی بهش؟ »
- چیزی نگفتم. فقط گفتم؛ آجی گریه نکن. بابا گفته یک بار جمعه از صبح تا شب میریم مسافرت. با ماشین خودمون. بابا رانندگی کنه تا شب کنارمونه. سر کار هم نمیره. خودش گفته!.

خدایا حق با تو بود. مردی که عاشق توست، طعم سفر بچه هاست و خانواده. اصلا صفا و متفاوت بودن سفر، بودن بابا در همه روز کنار ماست! سفر یعنی یک روز خوب خانوادگی! بابا و مامان و بچه ها.

ارغوان/ 11 اردیبهشت 1398