همسفر بهشت!
هنوز چشمم گرم نشده بود که مادر صدا می زد: «پاشو دختر. این دفتر دستک رو از اطرافت جمع کن زشته مهمون میاد».
حرکتی کردم و خواب و بیدار به بهانه جمع نکردن جواب دادم: «مامان! کتاب و دفتر و خودکار زشته ولی دوتا کاسه شکسته بخریم بزاریم دکور زشت نیست؟ کلی با کلاسه. عید ملت رفتند مسافرت و مهمونی ما هم نشستیم سر کتاب و دفتر. کجاش زشته؟»
- «پاشو دختر این حرف ها فایده ای نداره. الان بتول خانم میرسه آبروی منظم بودنت میره».
- «کی؟ بتول خانم دیگه کیه؟».
- «بتول خانم. همسر آقا کوروش».
مثل اینکه دستم خورده باشد به برق سه فاز، پریدم و گفتم: «بتول خانم؟ صد سال است ندیده امش؟ مطئنی مامان؟ اتفاقی افتاده؟»
- نه مادر نگران نباش. می آیند عید دیدنی.
درب کمدم را باز کردم و هر چه کتاب و دفتر و وسیله اطرافم بود، به زور استتار کردم داخل کمد. اتاق مهمانی را تحویل دادم و رفتم آشپزخانه. نیم ساعت بعد بتول خانم و اهل و عیالش پیدایشان شد. یکی دو ساعتی کنارمان بودند. بتول خانم خیلی عوض شده بود. از مهمانی رفتن هایش گفت و شرکت در مراسم های مذهبی. موقع تعریف از رفتن سر خاک والدینش چه ذوقی کرد. از آغاز حفظ قرآن زیر نظر استاد گفت و اینکه بعد از 10 سال بچه برادر و خواهرش را برای اولین بار دیده است. از اینکه در تب و تاب ازدواج بچه هایش است. کلا بتول خانم خیلی زنده و با نشاط شده بود. دوست داشتنی تر از همیشه بود. 30 سال است پایتخت زندگی می کنند ذره ای از حجاب و نجابتش کم نشده بود. مهمانی تمام شد.
بعد از رفتن از مادر سوال کردم: «آقا کوروش پیدایش نبود؟ بتول خانم هم اسمی از آقا کوروش نیاورد؟ چطور شده بود بعد از این همه سال یاد ما افتاده بودند؟ عید دیدنی ما که از اقوام دوریم از بتول خانم خیلی بعید بود». «آقا کوروش که خدا رحمتش کند. یک سالی است از دنیا رفته. نمی بینی بتول خانم چقدر عوض شده؟ خدا آقا کوروش را رحمت کند ولی هر دو راحت شدند. بتول خانم خیلی ابرو داری کرد و ساخت، مرد بد اخلاق و سختگیری بود».
چقدر وحشتناک. سی سال زندگی مشترکی که نتوانی خودت باشی. سی سال با هم بودن و لمس نشاط بعد از با هم نبودن.
خدایا حق با تو بود. همسری که عاشق تو نیست فقط یک خط موازی است. زندگی با خط موازی می شود اشتراک سقف و جدایی دل ها. دنیا اسارتی سخت تر از این به خود ندیده است!
ارغوان/ 12 فروردین 1398
